24 April, 2014

shhh... wrath* is coming (?)


if you 
work your miracle, 
work 
your miracle.
κάποτε, μας ωθεί μια φωνή* απροσδιόριστη αλλά επιτακτική, να επιχειρήσουμε το ανέφικτο
είναι πιο δυνατή από τον δισταγμό και την ταπεινοφροσύνη.
james & charles baudelaire

Labels: ,

μὰ δὲν τελειῶναν τὰ ταξίδια*

καὶ ψυχὴ
εἰ μέλλει γνώσεσθαι αὐτὴν
εἰς ψυχὴν
αὐτὴ βλεπτέον;

επτά χρόνια παρά κάτι. ποιός είναι ο ξένος, ο εχθρός. τον είδαμε; που; λέξεις.
ανάσες. ασύνδετες λέξεις. που; the panic,the vomit. 
στίχοι που αγάπησα. the dust and the screaming.
μουσικές που με κράτησαν!
hypocrite lecteur! mon semblable, mon frère!
και ο καθρέπτης.
ξανά. καλώς σε βρήκα.

μα δεν τελειώναν τα ταξίδια. όσο κι αν ο καπνός σε οδηγεί σπίτι, δε τελειώνουν τα ταξίδια. έτσι; 
*Γ.Σεφέρης, Μυθιστόρημα. Τ.Έλιοτ, Έρημη Χώρα. Κ. Μπωντλαίρ, Τα άνθη του κακού. Radiohead, Paranoid android. Logh, The smoke will lead you home. 

Labels: , ,

10 October, 2011

φυγή*




Δὲν ἧταν ἅλλη ἠ ἁγάπη μας 
ἕφευγε 
ξαναγύριζε 
καί μᾶς ἕφερνε 
ἕνα χαμηλωμένο 
βλέφαρο 
πολύ μακρινὀ
ενα χαμόγελο μαρμαρωμένο
χαμἐνο

*γ.σεφέρης

Labels: ,

06 October, 2007

not only a memoria

θυμάμαι το ταξίδι για σαλονίκη, από τότε που άρχισα να καταλαιβαίνω τα λόγια των μεγάλων, μετά τις πολιτείες ανεβαίνοντας τα βουνά... "εδώ είν' η Ξυλόπολ' "... και "η Δορκάδα αγόρι μ' ", "κει πάν' πέρ' απ' το δάσος, πίσ' απ' το μπαΐρ' είν' ένα χωριό: ο Λαχανάς!", "οι γερμανοί, οι αντάρτες, ο θειός μας ο Νικόλας..."
και έτσι, μέσα από τα τζάμια του λεωφορείου, με την ταχύτητά του έβλεπα κάτι άλλο: αυτό που βλέπουμε όλοι μας στην ηλικία των πέντε και αναρωτιώμαστε αν εμείς ή τα δέντρα και τα βουνα είναι που κινούνται ή που μένουν ακίνητα, και μέσα σε ονόματα και ιστορίες, σε δεκανίκια και πατερίστες - τις έβλεπα - έπαιζα με τα χνώτα μου στο τζάμι... η εκδίκηση των ονείρων....
αλλά δεν είμαστε εδώ για να ελπίζουμε, δεν ζούμε για να ελπίζουμε, αλλά για να αλλάζουμε τον κόσμο. κατά πως πιστεύουμε καλύτερα ή μερικές φορές κατά πως μας βολεύει. ντρέπομαι για αυτό το "κατά πως μας βολεύει"... αλλά, σου μιλάει ένας βολεμένος, πια. και κάθε που διαβάζω το βιβλίο που μου άφησες, "και κάποτες πιο σπάνια, ένα πνιχτό ροχαλητό, που λέγαν' όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου", ντρέπομαι. καθώς μικρούλης ακόμη, άκουσα το δικό σου βρόγχο... και σκεφτόμουν... και προσπαθούσα να καταλάβω... τί σκεφτόσουν ακριβώς εκείνη τη στιγμή... στα 1993... εκείνη τη στιγμή που άκουγα το βρόγχο. το δικό σου.
και τώρα... λίγες μέρες πριν τον εορτασμό του "έπους" (θυμάμαι πόσο γελούσες με αυτή τη λέξη) και ένα μήνα πριν από τον "άλλο" εορτασμό ( έτσι τον έλεγες, " άλλο"), εκεί κάτω στο Πολυτεχνείο που κάθε χρόνο κατέβαινες με το ένα μονάχα ποδάρι που σου είχε απομείνει από το "έπος" και άναβες ένα από τα κεριά που πούλαγες για να ζήσεις (για να επιβιώσεις... είχες ήδη ζήσει), επειδή ήσουνα αρκούντως αριστερός για να σε κάνουν "ήρωα" και να σου δώσουν σύνταξη το '50, το '60 το '70... κάθε φορά, λοιπόν, τέτοιες μέρες, λίγο πριν τις μέρες που εσύ μας έμαθες πώς να τις εορτάζουμε, σε σκέφτομαι και ντρέπομαι...
"τις ημέρες εκείνες κάνανε σύναξη μυστική τα παιδιά"
"να βγουν σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει, μια παλάμη τόπο κάτω από το ανοιχτό πουκάμισο"
"όπου είχε κράτος και εξουσία η άνοιξη"
νύν ... αιέν!

Labels: ,

10 August, 2007

alistrati ----->> thermi (almost)

Alistrati93_
ζαλιστήκαμε φίλη μου, κάτω από την Μεγάλη Πέτρα, τότε που μας άφησαν μοναχούς. επίτηδες. εγώ το θέλησα και εσύ...ήθελες να ζήσεις όπως σου άρεσε. είπα ότι μπορώ να κάνω τα πάντα: μετσόβιο,αρχιτεκτονική, σαλονίκη μετά, berlin. αρκεί να συμμετέχεις! χαζές μαλακίες της απίστευτης εφηβίας μας. γυμνάσιο.καταλήψεις.εννιά πληρωμένα τραγούδια για soundtrack. ο μπάτσος του χωριού και ο εισαγγελέας. χειροπέδες. Δράμα. δικαστήριο. δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας. δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή φίλη μου. χε! η πολιτεία τους. και 'μείς; και εμείς απέναντί της!
Alistrati94_
εκεί που φτύνει ο κόσμος όλος. ξεκινώ. Αγγίτης, οι βάλτοι του Στρυμώνα με τις πολιτείες του, με τα παχιά σίγμα και λάμδα. Σέρρας. πόσο γελούσες. η φύση του Στρυμώνα βλέπεις.  ο τόπος μου, ο τόπος των δικών σου. one way ticket για τις μεγάλες ερωμένες μου. σαλονίκη. εσύ. η ελισάβετ σε κρίση (συγνώμη γιαγιά). εμείς απλώς μαζί. χε! για πάντα έλεγες...
Alistrati95_
Αύγουστος. ένα τηλέφωνο. ένα μπουκάλι μπύρας να πέφτει, να σπάει. θρύμματα φίλη μου. "άσε τη ζωή να λιώνει". τη ζωή... και ο θανάτος; τι είναι αυτό φίλη μου; τί είναι αυτό; τότε δεν ήξερα... τώρα νομίζω πως μπορώ και νιώθω. από τότε δηλαδή. μπορώ πια και νιώθω. από 'κείνο τον Αύγουστο. "να μην φοβάσαι τον θάνατο (...) όσο υπάρχουμε δεν υπάρχει (...) όταν υπάρχει, δεν υπάρχουμε εμείς", κάποιος αρχαίος μου έλεγες το είπε. το πίστευες. και γω το πιστεύω φίλη μου, χε! όμως, δεν μου είπες ποτέ τίποτε για αυτούς που μένουν πίσω. ποτέ. όμως, χμ, είμαι εδώ. εδώ, με το τραγουδάκι μας παρέα: "στείλε αυτό το μήνυμα στο 2000". έχουμε 2007.
  
north+west07_
θυμάσαι εκείνο τον μπάτσο στο χωριό; είχε πλάκα ναι. μα δεν σου είπα.αλλάξαμε. όλοι. φυσιολογικά. πόσο γελούσες. χα χα! άκου κει "φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ά!". αλήθεια, αλλάξαμε. όλοι μας. η αρχιτεκτονική είναι εκεί κάτω και χωρίς εμάς. στο μεγάλο (και απίστευτα όμορφο -πίστεψέ με- μπουρδέλο). και 'γω; χε! εγώ, κάθε φορά που πάω στο χωριό βλέπω αυτόν τον μπάτσο να με χαιρετά. σίγουρα όχι, απλά, λόγω γνωριμίας.
//δεν ήρθα να σε βρω ποτέ. κάποιες φορές το επιχείρησα.
//ξεκινώντας τελευταία φορά, αναρωτιόμουνα τί θα έχει μείνει, δωδεκα χρόνια μετά.το παράτησα στη μέση το ταξιδάκι.
//δεν έχω καμία φώτο σου, δεν μου χρειάζεται_
//η εφηβεία μας, τελείωσε νωρίς_

"άσε τη ζωή να λιώνει"

Labels: ,

//WeAreAllTomorrow'sParties: