not only a memoria

θυμάμαι το ταξίδι για σαλονίκη, από τότε που άρχισα να καταλαιβαίνω τα λόγια των μεγάλων, μετά τις πολιτείες ανεβαίνοντας τα βουνά... "εδώ είν' η Ξυλόπολ' "... και "η Δορκάδα αγόρι μ' ", "κει πάν' πέρ' απ' το δάσος, πίσ' απ' το μπαΐρ' είν' ένα χωριό: ο Λαχανάς!", "οι γερμανοί, οι αντάρτες, ο θειός μας ο Νικόλας..."
και έτσι, μέσα από τα τζάμια του λεωφορείου, με την ταχύτητά του έβλεπα κάτι άλλο: αυτό που βλέπουμε όλοι μας στην ηλικία των πέντε και αναρωτιώμαστε αν εμείς ή τα δέντρα και τα βουνα είναι που κινούνται ή που μένουν ακίνητα, και μέσα σε ονόματα και ιστορίες, σε δεκανίκια και πατερίστες - τις έβλεπα - έπαιζα με τα χνώτα μου στο τζάμι... η εκδίκηση των ονείρων....
αλλά δεν είμαστε εδώ για να ελπίζουμε, δεν ζούμε για να ελπίζουμε, αλλά για να αλλάζουμε τον κόσμο. κατά πως πιστεύουμε καλύτερα ή μερικές φορές κατά πως μας βολεύει. ντρέπομαι για αυτό το "κατά πως μας βολεύει"... αλλά, σου μιλάει ένας βολεμένος, πια. και κάθε που διαβάζω το βιβλίο που μου άφησες, "και κάποτες πιο σπάνια, ένα πνιχτό ροχαλητό, που λέγαν' όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου", ντρέπομαι. καθώς μικρούλης ακόμη, άκουσα το δικό σου βρόγχο... και σκεφτόμουν... και προσπαθούσα να καταλάβω... τί σκεφτόσουν ακριβώς εκείνη τη στιγμή... στα 1993... εκείνη τη στιγμή που άκουγα το βρόγχο. το δικό σου.
και τώρα... λίγες μέρες πριν τον εορτασμό του "έπους" (θυμάμαι πόσο γελούσες με αυτή τη λέξη) και ένα μήνα πριν από τον "άλλο" εορτασμό ( έτσι τον έλεγες, " άλλο"), εκεί κάτω στο Πολυτεχνείο που κάθε χρόνο κατέβαινες με το ένα μονάχα ποδάρι που σου είχε απομείνει από το "έπος" και άναβες ένα από τα κεριά που πούλαγες για να ζήσεις (για να επιβιώσεις... είχες ήδη ζήσει), επειδή ήσουνα αρκούντως αριστερός για να σε κάνουν "ήρωα" και να σου δώσουν σύνταξη το '50, το '60 το '70... κάθε φορά, λοιπόν, τέτοιες μέρες, λίγο πριν τις μέρες που εσύ μας έμαθες πώς να τις εορτάζουμε, σε σκέφτομαι και ντρέπομαι...

"τις ημέρες εκείνες κάνανε σύναξη μυστική τα παιδιά"

"να βγουν σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει, μια παλάμη τόπο κάτω από το ανοιχτό πουκάμισο"

"όπου είχε κράτος και εξουσία η άνοιξη"

νύν ... αιέν!