είσαι για μια βόλτα στο Λυκαβητό..., φίλε;
ποιος είσαι, φίλε; δεν σε ξέρω, φίλε. τσιγάρο, φίλε. τη φωτιά σου δώσ' μου, κάθισε κοντά μου λίγο, έτσι,για να ζεσταθώ απόψε... φίλε!
κάτω από ένα βαρύ γκρίζο ουρανό, σε μια μεγάλη σκονισμένη πεδιάδα, χωρίς δρόμους, χωρίς χλόη, χωρίς ένα γαϊδουράγκαθο, χωρίς μια τσουκνίδα, συνάντησα ανθρώπους πολλούς να περπατούν σκυφτοί... Σταμάτησα έναν από αυτούς τους ανθρώπους και τον ρώτησα που πήγαιναν έτσι. Μου απάντησε ότι δεν ήξερε τίποτε, ούτε αυτός, ούτε οι άλλοι, αλλά προφανώς κάπου πήγαιναν, αφού τους ωθούσε μια ακατανίκητη ανάγκη να προχωρούν. Όλα αυτά τα σοβαρά και κουρασμένα πρόσωπα δεν μαρτυρούσαν καμία απελπισία. κάτω από το μελαγχολικό θόλο του ουρανού, με τα πόδια βουτηγμένα στη σκόνη μιας γης θλιμμένης όσο αυτός ο ουρανός, πορεύονταν με την καρτερική φυσιογνωμία αυτών που είναι καταδικασμένοι να ελπίζουν για πάντα...
μη φεύγεις φίλε... λίγο ακόμα μείνε...
Ταξίδευα. Το τοπίο μέσα στο οποίο βρισκόμουν είχε ένα ακαταμάχητο μεγαλείο και μια ευγένεια: Μία μεγάλη σκονισμένη πεδιάδα, πάνω από ένα βαρύ γκρίζο ουρανό. Χωρίς δρόμους. Χωρίς χλόη. Χωρίς ένα γαϊδουράγκαθο, χωρίς μια τσουκνίδα. Μόνος.
αντίο φίλε... κάποιο τρόπο θάβρω για να ξεχαστώ και πάλι απόψε, φίλε!
#charles baudelaire feat. tania tsanaklidou
//να με συγχωρείτε και οι δύο για αυτό το χωροχρονικό τερατούργημα...
μα, μου αρέσει!
//να με συγχωρείτε και οι δύο για αυτό το χωροχρονικό τερατούργημα...
μα, μου αρέσει!
Labels: green bottles, myths, years
//WeAreAllTomorrow'sParties:
3thoughts:
πήρε το αμάξι,έβαλε την ζώνη μα στην διαδρομή την πέταξε,πρώτη φορά..
ένιωθε πνιγμένος και απο αυτήν..βρώμικος,άπλυτος,κουρασμένος,με μια φόρμα.Συγγρού, πατημένα τα γκάζια,ήθελε να φτάσει γρήγορα..που όμως?εκεί..? ή αλλού..?σαν να γκάζωνε στην εθνική, να φτάσει,πάνω..μακριά απο την πόλη,στα βουνά..εκεί που μετά από 29 χρόνια η θάλασσα τον ξέβρασε..και τελικά,φίλοι μου,έφτασε..εκεί που έπαιζε παιδάκι μπάλα,στην ησυχία,εκεί που για πρώτη φορά ερωτέυτηκε..νόμιζε μία..αλλά ξαναγύρισε και τώρα στην δέυτερη.. στα ίδια μέρη..με μιά μπύρα στο χέρι,ένα κινητό,2 μυνήματα και ένα βλέμμα σε μια άφισσα,παλιά,κακομεταχειρισμένη από την βροχή στην πόρτα του θεάτρου..Τάνια-Αλκίνοος,χρόνια πρίν..φοιτιτική ζωή,καλοί φίλοι..εξαφανισμένοι,αναμνήσεις.
Στο παγκάκι μόνος..κομμάτι αγαπημένο ακουγόταν..το άκουγε λέει..ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι,αγκαλιά..κοιτώντας απέναντι μια οθόνη, pixel να πέζουν στα μάτια του και ενα χέρι με τηλεκοντρόλ,να αλλάζει playlist..
Ενα κοριτσάκι τον ρωτάει.."καπου σε ξέρω...", "πουθενά δεν με ξέρεις..", απαντά..ψέμα όμως..δεν θέλει να τον ξέρει κανείς..φίλοι μου..
τσιγάρα,πολλά τσιγάρα..ένα πακέτο έτσι δώρο για την στιγμή αυτή..μια γουλιά μπύρα και μια ευχή για την φωνή.. στην άλλη άκρη της γραμμής..
Μια φράση άκουσε πριν μπεί στο αμάξι για την επιστροφή..μια φράση..και του έκανε παρέα έως να ξαπλώσει και να κοιμηθεί..
Γαμημένη τελικά η πραγματικότητα..Ωραία γαμημένη..ΦΙΛΕ.
Ξύπνησε μες στα στήθια μου
ένα ζεστό αεράκι
κι είπα να πάρω τα βουνά
μ' έπιασε το μεράκι.
Aνέβηκα στον Όλυμπο
και κοίταξα μακριά:
της Ήρας τα αρώματα,
του Δία τα καμώματα,
όλα στρωμένα στις κορυφές,
κρίνα, στολίδια κι ευωδιές.
Ψυχή ησυχία για να βρεις
πρέπει πολύ να παιδευτείς,
σαν να πληρώνεις τον καιρό,
με πόνο και με στεναγμό.
Xαμήλωσα τα μάτια μου,
με πήρε η κατηφόρα
μες στην Αθήνα βρέθηκα
και τη βουή βαρέθηκα,
αμάξια με τυλίξανε
και οι καπνοί με πνίξανε.
Mα εγώ θα 'ρθω και θα σε βρω
μες στο δικό σου κόσμο,
τα θαύματα που πίστεψα,
τα χρόνια που αχρήστεψα,
όλα θ' αλλάξουν ξαφνικά,
σαν έργο μες στο σινεμά.
* saltwater & jim
κάπως έτσι... παράλληλες ιστορίες... παράλληλες βόλτες σε υψώματα και λόφους... Κοιτάζοντας κάτω... την πόλη, την πεδιάδα βλέπουμε τους φίλους μας όπως ήταν παλιά... τον τόπο που λατρέψαμε.. τις αλάνες ... και ποδήλατα... πολλά ποδήλατα!
γαμημένη η πραγματικότητα φίλε... και η απώλεια φίλε! και η τρέλα μας φίλε...
we sail on the bad tide, we sail on the black sea...
*moiraia
πώς το είπες σήμερα;
"για ανθρώπους που σιγά - σιγά λυγίζουν;"
Post a Comment
<< Home