Ah* thought to be...

Δεν προχωρούμε. 
Πίσω πάλι στους παλιούς δρόμους, φορτωμένους από το πάθος μου, το πάθος όπου φύτρωσε τούτες τις ρίζες του πόνου στα πλευρά μου από την εποχή της λογικής -κι ανεβαίνει στον ουρανό, με κατακερματίζει, με γυρίζει ανάποδα, με παρασύρει. 
Η ύστατη λαγνεία κι η ύστατη δειλία. 
Ειπώθηκε. 
Να μη φανερώνω τις αδυναμίες μου και τις αηδίες στον κόσμο. 
Εμπρός. 
Η πορεία, το φορτίο, η έρημος, οργή και πλήξη. 
Σε ποιόν να πουληθώ; Ποιο θηρίο να λατρέψω; Ποια ιερή εικόνα καταπατιέται; Ποιες καρδιές να συντρίψω; Ποια ψέμματα ν' ασπαστώ; Σε ποιο αίμα να τσαλαβουτήσω; 
Καλύτερα να μην μπλέξεις με την εξουσία.
Φάρσα είν' η ζωή κι όλοι παίζουμε τον ρόλο του πρωταγωνιστή.
Elle est retrouvée! 

*Arthur Rimbaud. Un saison en enfer