requiem...

Ήταν το 2002. Πρωτάρης στην Αθήνα. Σεπτέμβρης του 2002 θυμάμαι καλά! Απίστευτη ζέστη. Καταμεσήμερο, και εγώ έπρεπε να πάω για μαθήματα οδήγησης... Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για Θρακομακεδόνες. Ούτε που ήξερα κατά που πέφτει! Περάσαμε το Τατόι και κάπου εκεί, άρχισε να δροσίζει, πρώτα γύρω μας, μετά μέσα στο αυτοκίνητο. Κλείσαμε το a/c. "Δάσκαλε, άνοιξε το παράθυρο...", "μυρίζει ωραία έξω". Φρέσκος αέρας, πεύκα και ρεματιές. Η μυρωδιά των δέντρων, μετά,σιγά - σιγά, όσο περνούσε η ώρα και ανεβαίναμε... άρχισε να δροσίζει και μέσα μας! Η αλλαγή ολοφάνερη: ούτε βαρεμάρα, ούτε κακορεξιά. Άνοιγε η καρδιά σου στις μυρωδιές. Και κάπου εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι αν όντως βρίσκομαι μερικά χιλιόμετρα από το Σύνταγμα ή μήπως στην Πίνδο και στην Ροδόπη! Αφήσαμε πίσω μας το καζίνο, και συνεχίσαμε. Και όλο και άνοιγε από έκπληξη το μάτι και ευχαρίστηση η καρδιά...
Πώς είναι δυνατόν τέτοια ελατοδάση μερικά χιλιόμετρα από την τσιμεντούπολη! και πως είναι δυνατόν να μην την έχουν βάλει χέρι ακόμη εμπρηστές, τσιμέντα και μπετόν!!!
Αν και επαρχιώτης, η μόνη φορά που είδα ελέυθερο ελάφι, ήταν εκεί, τότε.
Σεπτέμβρης του 2002. Πάρνηθα.
Και το ξαναείδα.
Τώρα. Χιλιόμετρα μακριά. Βόρεια. Πρωτοσέλιδο σε κάποια εφημερίδα.
Καμμένο.
Να αγαπάς την ευθύνη... αυτό δεν λέει ο Καζαντζάκης; εμείς φταίμε!

αναδάσωση τώρα!